Ik vroeg haar of ze ook wel eens helemaal niets doet. Dat kon ze zich niet voorstellen! Als je helemaal niets doet dan bereik je namelijk niets. Met hardlopen moest ze van haarzelf in haar lijf komen en voelen, met lezen is ze altijd bezig met zelfhulpboeken om zich beter te voelen en ze wandelde omdat ze rustig moet worden. In alles wat ze deed zat dus een voorwaarde; je moest er iets mee bereiken. In dat bereiken verwachtte ze veel van haarzelf. En telkens als dat niet lukt stelde ze haarzelf teleur waar ze weer van haarzelf uit moest komen door te gaan hardlopen, te lezen over zelfhulp of te gaan wandelen in de natuur. Zo was de cirkel rond.

‘Niets doen is een waste of time!’, hoor ik vaker om me heen. ‘Je moet het meest uit het leven halen dus moet je altijd iets bereiken’. Ik schrik van deze uitspraken. Daarmee leg je een hoge lat voor jezelf, alsook voor je lichaam, die al deze activiteiten toch maar van je mind moet doen.

Je mind en lichaam zijn enorm gebaat bij gewoon wat ‘aankloten’. Iets wat de Amerikaanse psychologe Brené Brown ‘lummelen’ noemt. In haar boek: ‘De moed van imperfectie’ schrijft zij over de kracht van lummelen; je geeft je mind rust in de verwachtingen die je van jezelf hebt. Met lummelen moet je even niets en doe je gewoon maar wat zonder doel.

Ze heeft onderzoek gedaan door met vele bezielde mensen te praten en wat een overeenkomst hebben die ze allemaal hebben, is dat ze regelmatig lummelen. De een gaat gewoon op de bank zitten, of op een bankje in de zon. De ander leest een roman. Zolang ze maar even niets moeten. Dat maakt dat ze zich opladen voor de doelen die ze gesteld hebben. Lummelen werkt heel ontspannend!

Mijn coachee heb ik gevraagd hoe ze haar activiteiten kon doen, zonder dat er een moeten aan vastzit. Hardlopen viel af. Een roman lezen vond ze gewoonweg niet leuk. Maar de wandeling kon ze op een andere manier gaan doen: meer om haar heen kijken naar de bomen, de wind voelen, het geruis van de bladeren in de wind. Ze moet niet meer ontspannen worden na een wandeling, maar ze mag om haar heen gaan kijken en even een worden met wat er zich in haar omgeving aandient. En ze gaat meer haar katten aaien; daarvan merkte ze dat dat erg ontspannend werkt.

In de volgende sessie gaf ze aan dat het nog flink wennen was, maar het werkte wel. Ze had iets meer ontspanning en haar hoofd was wat lichter. Er kwam ook wel wat verdriet los, wat voor haar ook oplichtend werkt. Daar hebben we in de sessie verder bij stilgestaan.

Hoe lummel jij? Of wat zijn jouw ideeën om te lummelen? Ik hoor het graag van je.